Εφετείο προς Δημόσιο: Να πληρώνεις αμέσως τους πολίτες στις τελεσίδικες αποφάσεις

Δικαστικό φρένο στην τακτική του δημοσίου να μην πληρώνει αμέσως τους πολίτες που δικαιώνονται με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις (Εφετειακές) για υποθέσεις σε βάρος του, βάζει το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης στέλνοντας το μήνυμα ότι δημόσιο και πολίτες «είναι ίσοι απέναντι στο νόμο».

Το δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική διάταξη του ν. 4072/2012, σύμφωνα με την οποία για να πληρώσει το δημόσιο έναν πολίτη που δικαιώθηκε στα δικαστήρια, θα πρέπει ο πολίτης (!!!) να προσκομίσει ισόποση εγγυητική επιστολή Τραπέζης. Αυτό πρακτικά είχε δυο αποτελέσματα που οδηγούσαν ουσιαστικά στο να μην καταβάλλει το δημόσιο τα οφειλόμενα:

Α) Ο πολίτης δυσκολευόταν (έως αδύνατον στις μέρες μας) να προσκομίσει τέτοια επιστολή.

Β) Στο μεταξύ με προσχηματικές προσφυγές και αναιρέσεις κατά των εφετειακών αποφάσεων (γεγονός που δημόσια είχαν στηλιτεύσει και υπουργοί αλλά και πρόεδροι ανωτάτων δικαστηρίων), αλλά και αναβολές επί αναβολών το Δημόσιο μετέφερε το χρόνο αποπληρωμής των υποχρεώσεών του στο διηνεκές.

Όπως μάλιστα εξηγεί ο δικηγόρος Ευθ. Λυμπόπουλος που πέτυχε την απόφαση (η οποία βέβαια θα τεθεί υπό τη βάσανο του Συμβουλίου Επικρατείας αφού αναμένεται το δημόσιο να καταφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο) «με τις επίμαχες διατάξεις του άρθρου 326 § 5 του ν. 4072/2012 ορίζεται κατ' ουσία, ότι οι δικαστικές αποφάσεις, που επιβάλλουν χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου, εκτελούνται χωρίς κανένα όρο ή περιορισμό, μόνον όταν δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα, δηλαδή όταν η διαφορά έχει επιλυθεί αμετακλήτως, ασχέτως του γεγονότος ότι το Δημόσιο προβαίνει στην εκτέλεση τελεσιδίκων (ακόμη και πρωτοδίκως κριθεισών υποθέσεων) σε βάρος των πολιτών. Στην πράξη το Δημόσιο, ακόμη και σε περιπτώσεις που υποχρεώνεται με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις να καταβάλλει χρήματα σε πολίτες, προβαίνει στην άσκηση παρελκυστικών-προσχηματικών αιτήσεων αναίρεσης, με αποτέλεσμα η ικανοποίηση των πολιτών να παρατείνεται αδικαιολόγητα και πολλές φορές στο διηνεκές».

Ίσοι απέναντι στο νόμο

Όπως επισημαίνεται δηλαδή ο πολίτης όφειλε να πληρώσει το δημόσιο ακόμα και από τον πρώτο βαθμό που έχανε την υπόθεση κι ενώ εκκρεμούσε εφετείο, αντίθετα το δημόσιο πρώτα θα έπαιρνε εγγυητική επιστολή και μετά θα πλήρωνε (και αν). Δηλαδή, το δημόσιο αν δεν έπαιρνε τα χρήματα (εγγυητική) δεν τα έδινε στον πολίτη. Μάλιστα , όπως εξηγεί ο κ. Λυμπόπουλος για το θέμα της εγγυητικής επιστολής είχε υποβληθεί ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους σχετικά με τη συνταγματικότητα του, από τον Ιανουάριο του 2014, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί γνωμοδότηση με αποτέλεσμα αφενός να επικρατεί ένα θολό τοπίο για τους πολίτες που δεν ξέρουν τι να κάνουν και αφετέρου να οχυρώνονται πίσω από αυτό οι διοικητικές αρχές για να συνεχίζουν να μην πληρώνουν.

Πάντως, το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης (σε συμβούλιο), έκρινε με την υπ' αρ. ΠΣ 24/30-4-2015 απόφασή του, ότι η παραπάνω διάταξη είναι αντισυνταγματική, θεώρησε ότι η άρνηση του Δημοσίου να συμμορφωθεί σε τελεσίδικη δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου είναι αδικαιολόγητη και κάλεσε το Δημόσιο (εν προκειμένω το Τελωνείο Θεσσαλονίκης) να συμμορφωθεί άμεσα και χωρίς όρους, προς το περιεχόμενο της τελεσιδίκου αποφάσεως. Η υπόθεση αφορούσε την επιβολή δασμών σε αδασμολόγητα προϊόντα, ύψους 300.000 ευρώ πριν από δέκα χρόνια. Ο πολίτης δικαιώθηκε τελικά από το Εφετείο και το τελωνείο πρέπει τώρα να του καταβάλλει- άμεσα- τα χρήματα.