ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ:

Με την ευρεία έννοια του όρου το Ποινικό Δίκαιο αποτελεί το σύνολο των κανόνων Δικαίου που ρυθμίζουν τον τρόπο άσκησης της Ποινικής εξουσίας, (δηλαδή της επιβολής των προβλεπομένων ποινών επί αδικοπραξιών), μιας Πολιτείας, από θεσμοθετημένα όργανα όπως προβλέπει το Σύνταγμα της κάθε χώρας.

Θεμελιώδης σκοπός του Ποινικού Δικαίου είναι η διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος. Η διασφάλιση αυτή, που επιτυγχάνεται ως ρυθμός της κοινωνικής ζωής μέσα στα όρια μιας πολιτείας, παρουσιάζει διττή λειτουργία. Αφενός ως προστασία των εννόμων αγαθών και αφετέρου ως προστασία του ίδιου του ατόμου από τυχόν αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων. Έτσι τόσο οι ορισμοί (προσδιορισμός) των εγκλημάτων όσο και οι ποινές που επισύρουν αυτά καθορίζονται από τον Π.Δ. και όχι από την ελεύθερη κρίση του κάθε δικαστή.
Η δε λογική που διέπει τους κανόνες του Π.Δ. είναι η διαφοροποίηση μέσα από το γενικό σύνολο των αδικημάτων ορισμένων, που τα καθιστά εγκλήματα. Για τον κολασμό αυτών των συγκεκριμένων αδικημάτων που καλούνται εγκλήματα ή εγκληματικές πράξεις, ή ποινικά αδικήματα, η Πολιτεία απειλεί, καταγιγνώσκει και εκτελεί συγκεκριμένη ποινή ή μέτρο ασφαλείας. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της ποινικής αξίωσης της Πολιτείας Βέβαια σ΄ ένα ευνομούμενο κράτος η ποινική εξουσία δεν είναι απεριόριστη, αλλά αυτοπεριορίζεται από τις απαραίτητες «προϋποθέσεις ποινικής αξίωσης» που απαιτούνται (θετικές ή αρνητικές), για την άσκησή της.
Η συμβολή του γραφείου μας σε υποθέσεις ποινικού δικαίου περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη νομική στήριξη των εντολέων μας σε όλα τα στάδια της ποινικής διαδικασίας, τη σύνταξη εγκλήσεων - μηνυτήριων αναφορών, υπομνημάτων, διεξοδική προετοιμασία των ποινικών φακέλων και παράσταση στα ποινικά δικαστήρια.

 ΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ:

Αστικό Δίκαιο (Zivilrecht/Bürgerliches Recht, Droit civil, civil law) ονομάζεται ο κλάδος του Δικαίου ο οποίος ρυθμίζει τις διαφορές μεταξύ ιδιωτών («πολιτών»). Αποτελεί τμήμα του Ιδιωτικού Δικαίου. Είναι ο κλάδος του Δικαίου που αναπτύχθηκε πρώτος και σε αυτόν βασίστηκαν οι υπόλοιποι κλάδοι του ιδιωτικού δικαίου. Στην Ελλάδα ρυθμίζεται στον Αστικό Κώδικα και διακρίνεται σε πέντε μέρη:
• τις Γενικές Αρχές Αστικού Δικαίου, το μέρος αυτό περιλαμβάνει γενικούς ορισμούς που αφορούν όλο το Αστικό Δίκαιο, όπως τι είναι φυσικό και νομικό πρόσωπο, τι είναι δήλωση βουλήσεως και δικαιοπραξία, πώς και πότε καταρτίζεται έγκυρα μια σύμβαση (πρόταση, αποδοχή κλπ.), ποιες είναι οι συνέπειες των ελαττωμάτων της βούλησης (πλάνης, απάτης, απειλής) κλπ.
• το Ενοχικό Δίκαιο ρυθμίζει τις ενοχές, δηλαδή τις έννομες σχέσεις με βάση τις οποίες ένα πρόσωπο οφείλει μια παροχή σε ένα άλλο. Δύο είναι τα κύρια αντικείμενα, οι ενοχές από σύμβαση και οι ενοχές από τον νόμο. Το Ενοχικό Δίκαιο ρυθμίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις οφειλέτη και δανειστή μιας παροχής, την ανώμαλη εξέλιξη μιας ενοχής (αδυναμία παροχής, υπερημερία, πλημμελή εκπλήρωση του οφειλέτη), τις επιμέρους συμβάσεις και τις αδικοπραξίες.
• το Εμπράγματο Δίκαιο ρυθμίζει τα απόλυτα δικαιώματα επί πραγμάτων, όπως κυριότητα, νομή, επικαρπία, δουλείες, ενέχυρο, υποθήκη. Το Εμπράγματο Δίκαιο ορίζει ποια είναι τα δικαιώματα αυτά, τι περιεχόμενο έχουν, πώς συστήνονται, πώς μεταβιβάζονται και πώς προστατεύονται.
• το Οικογενειακό Δίκαιο ρυθμίζει τα σχετικά με τον γάμο, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των συζύγων, τα περί λύσης του γάμου, τη γονική μέριμνα επί των παιδιών, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις γονέων και τέκνων, την υιοθεσία και τα περί διατροφής μεταξύ συζύγων και συγγενών.
• το Κληρονομικό Δίκαιο ρυθμίζει τα περί κληρονομικής διαδοχής, διαθήκης, επαγωγής της κληρονομίας στους κληρονόμους, νόμιμης μοίρας κλπ.
Στον ευρύτερο τομέα του αστικού δικαίου, το γραφείο μας αναλαμβάνει διαφορές που ανακύπτουν από αστικές συμβάσεις (δανειακές, αγοραπωλησίες, δωρεές κ.λ.π), υποθέσεις ευθύνης από αυτοκίνητα, ευθύνης του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων, μισθωτικές διαφορές (προστασία οικογενειακής και επαγγελματικής στέγης), οικογενειακές και κληρονομικές διαφορές, προστασία της νομής και της κυριότητας, κτηματολογικές διαφορές κ.α.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ  ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ

Όταν οι σύζυγοι συμφωνούν για το διαζύγιο, μπορούν να το ζητήσουν με κοινή αίτησή. Το συναινετικό διαζύγιο αποτελεί έναν ιδιαίτερο τρόπο διάζευξης, που χαρακτηρίζεται από έντονη τυπικότητα, ακριβώς επειδή ο έλεγχος των πραγματικών περιστατικών και των κινήτρων των συζύγων εκφεύγει από τον έλεγχο του δικαστή. Με τις νέες μάλιστα νομοθετικές ρυθμίσεις η όλη διαδικασία για έκδοση συναινετικού διαζυγίου είναι ταχύτατη και πιο οικονομική, δεδομένου ότι έχει επέλθει ουσιώδης απλούστευσή της αφού καταργήθηκε τη διαδικασία της δικαστικής συζητήσεως που ίσχυε μέχρι τούδε, καθιερώνοντας πλέον τη λύση του γάμου με συμβολαιογραφική πράξη.  

Προϋποθέσεις για τη συναινετική λύση ενός γάμου είναι μεταξύ των άλλων η ύπαρξη έγγραφης συμφωνίας διάζευξης των συζύγων, η τήρηση ορισμένης διαδικασίας ενώπιον του Συμβολαιογράφου, η συγκεκριμένη χρονική διάρκεια του υφιστάμενου γάμου, η ύπαρξη έγγραφης συμφωνίας των συζύγων για τα τέκνα (εάν υπάρχουν) και δη για την διατροφή, επιμέλεια και επικοινωνία των ανηλίκων τέκνων, κ.α.

Το συναινετικό διαζύγιο είναι η βέλτιστη λύση για όσους επιθυμούν να λύσουν τον γάμο τους, δεδομένου ότι με μία διαδικασία (αυτή της έκδοσης του συναινετικού διαζυγίου) ρυθμίζονται αυτομάτως τα εξής θέματα: η λύση του γάμου, η επιμέλεια τυχόν ανηλίκου τέκνου ή τέκνων, η επικοινωνία του έτερου γονέα που δεν έχει την επιμέλεια με το ανήλικο τέκνο και το ζήτημα της διατροφής του ανηλίκου τέκνου.

Ειδικότερα, για την έκδοση συναινετικού διαζυγίου σε περίπτωση ύπαρξης ανηλίκου τέκνου απαιτείται η υπογραφή από τα συμβαλλόμενα μέρη (συζύγους-γονείς) ενός ιδιωτικού συμφωνητικού, στο οποίο θα ορίζεται ρητά ποιος εκ των δύο γονέων θα έχει την επιμέλειατου ανηλίκου τέκνου και πώς θα επικοινωνεί ο άλλος γονέας (που δεν έχει την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου) μ' αυτό. Αναγκαίος και ο καθορισμός της διατροφής του ανηλίκου τέκνου όπου αναγκαστικά συμπεριλαμβάνεται και διευκολύνει την αποφυγή έτερων δικαστικών αγώνων.

 ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΤ΄ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ

Σε περίπτωση μη ύπαρξης συναίνεσης μεταξύ των συζύγων, ο γάμος μπορεί να λυθεί με ενέργειες που μπορούν να εκκινήσουν μονομερώς από τον κάθε σύζυγο χωριστά.

Σε περίπτωση αντιδικίας, ο γάμος λύνεται α) είτε λόγω ισχυρών κλονιστικών γεγονότων του γάμου (διαζύγιο λόγω ισχυρού κλονισμού του γάμου) β) είτε λόγω διαστάσεως υπέρ τη διετία (διαζύγιο λόγω διετούς διάστασης). Αναλυτικότερα:

α. Καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει το διαζύγιο, όταν οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν κλονισθεί τόσο ισχυρά, από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγόμενου ή και των δύο συζύγων, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της εγγάμου συμβίωσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα. Κλονισμός του γάμου επέρχεται, όταν εκλείπει η ψυχική διάθεση του ενός ή και των δύο συζύγων για τη συνέχιση της εγγάμου συμβιώσεως.

Προς διευκόλυνση μάλιστα της απόδειξης του ισχυρού κλονισμού του γάμου, ο νόμος καθιερώνει μία σειρά από περιπτώσεις, οι οποία συνιστούν ex lege μαχητά τεκμήρια ισχυρού κλονισμού, δηλαδή η επίκληση και η απόδειξή τους αρκεί για τη λύση του γάμου, χωρίς να απαιτείται να αποδειχθεί περαιτέρω και η τυχόν υπαιτιότητα του ενός ή οτυ άλλου συυζύγου και περιλαμβάνουν περιοριστικά τις κάτωθι περιπτώσεις: τη διγαμία, τη μοιχεία, την εγκατάλειψη συζυγικής στέγης, την επιβουλή της ζωής και την άσκηση ενδοοικογενειακής βίας.

β. Εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς για δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, ανεξαρτήτως από το ποιος είναι υπαίτιος για τον χωρισμό. Δηλαδή ακόμη και εάν ο κλονισμός οφείλεται σε γεγονός που αφορά αποκλειστικά το πρόσωπο του ενάγοντα, στην περίπτωση συμπλήρωσης διετούς διάστασης, και αυτός δικαιούται να ζητήσει τη λύση του γάμου με διαζύγιο. Η συμπλήρωση του χρόνου διάστασης υπολογίζεται κατά τον χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που πραγματοποιήθηκαν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων.

Η διάσταση αποτελεί μία αόριστη νομική έννοια, η οποία εξειδικεύεται με βάση τις συνθήκης του κάθε συγκεκριμένου ζευγαριού. Τυπικά, διάσταση υπάρχει όταν οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς (σωματικώς/εξωτερικώς) και ψυχικώς (βουλητικώς) μεταξύ τους με την κοινή βούληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, δηλαδή όταν δεν υπάρχει πλέον συγκατοίκηση ούτε κοινή θέληση για διατήρηση του γάμου. Ωστόσο στην πράξη είναι δυνατό να χωρήσει διετής διάστασης και ενόσω συνεχίζει η συγκατοίκηση ή και το αντίστροφο, να μην πληρούνται οι προϋποθέσεις της, ενώ έχει διακοπή η συνοίκηση.